Villamayor: Synodaal proces
De kerngedachte is dat het synodaal proces een goede stap is om van onderuit in de Kerk te beluisteren naar ‘wat het volk denkt en zegt’, maar tegelijk blijven de aansturing en de besluitvormingen onder toezicht van de bisschoppen. Wordt op deze wijze ‘wat het volk zegt’ wel echt beluisterd en kan het wel van invloed zijn op het beleid in de Kerk. Denken we hierbij maar aan de rol van de vrouw in de Kerk, het celibaat, het thema van de genderdiversiteit, de keuze van de bisschoppen, de morele kwesties zoals de huwelijksmoraal, abortus en euthanasie, het aanleunen bij politieke overheden …
Risico tot wildgroei
Draagt het synodaal proces niet het risico in zich dat het tot meer ‘versplintering’ van het christelijk geloven zal leiden – en in dit geval binnen de (Rooms-)katholieke Kerk. Welke wildgroei is er immers sinds de contrareformatie niet ontstaan binnen de protestantse kringen …
Welk belang hechten we aan het samenhouden van de katholieke Kerk? Hoe kan je eenheid in verscheidenheid blijven tewerkstellen? Het zelfverstaan van het christelijke geloven is van parochie tot parochie, van bisdom tot bisdom, van bisschoppenconferentie tot bisschoppenconferentie zo divers als je niet zozeer naar het doctrinele kijkt, maar naar de maatschappelijke, de culturele en de morele en politieke context.
Maar je kan de vraag ook omkeren: hoe kan je verscheidenheid in eenheid mogelijk laten zijn, denkend aan abortus en euthanasie, aan gendergerelateerde thema’s, aan de plaats van de vrouw, aan het beleven van het celibaat …?