Draagt het synodaal proces niet het risico in zich dat het tot meer ‘versplintering’ van het christelijk geloven zal leiden – en in dit geval binnen de (Rooms-)katholieke Kerk. Welke wildgroei is er immers sinds de contrareformatie niet ontstaan binnen de protestantse kringen …
Welk belang hechten we aan het samenhouden van de katholieke Kerk? Hoe kan je eenheid in verscheidenheid blijven tewerkstellen? Het zelfverstaan van het christelijke geloven is van parochie tot parochie, van bisdom tot bisdom, van bisschoppenconferentie tot bisschoppenconferentie zo divers als je niet zozeer naar het doctrinele kijkt, maar naar de maatschappelijke, de culturele en de morele en politieke context.
Maar je kan de vraag ook omkeren: hoe kan je verscheidenheid in eenheid mogelijk laten zijn, denkend aan abortus en euthanasie, aan gendergerelateerde thema’s, aan de plaats van de vrouw, aan het beleven van het celibaat …?